«Συντεχνία Γέλιου» για τα παιδιά όλου του κόσμου

Συντάκτης: 

Αφροδίτη Τζιαντζή

Ηταν όλοι εκεί χθες -και βέβαια και η «Εφ.Συν.» ως χορηγός επικοινωνίας- ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Μετανάστευσης, για να απολαύσουν τις δύο διαδοχικές παραστάσεις που έδωσαν οι συνεργάτες της «Συντεχνίας του Γέλιου»: Ο «Βάσος και η Βιβή» και το «Είστε και φαίνεστε», του πρωτοπόρου Γερμανού σκηνοθέτη και θεατρικού συγγραφέα Φόλκερ Λούντβιγκ

«Τι με κοιτάς; / Δεν με γνωρίζεις; / Είμαι εγώ που τη ζωή μου την ορίζεις / Εγώ που πέθανα στα καταφύγια /

Που βρήκα θάνατο μια μέρα ακαριαίο / Που ένιωσα πείνα στη ζωή μου την επίγεια / Εγώ που πνίγηκα μια νύχτα στο Αιγαίο

(…) Ημουν στη Σμύρνη όταν πηδάγανε στα πλοία / σε ένα υπόγειο στο Ιράκ όταν γκρεμίστηκε / τριών χρόνων με βομβαρδίσαν στη Συρία / στο Βελιγράδι έγινα στάχτη που σκορπίστηκε / Μη με κοιτάς ζητώ συγγνώμη / Δε μου ζητήσαν ούτε μια φορά τη γνώμη / Δεν με ρωτήσανε να γεννηθώ αν θέλω / Ούτε αν θέλω να με δείξουν στις ειδήσεις / Απ’ την Ανατολή έτυχε να ανατέλλω / Και έτσι να δύσω σε κάποια γωνιά της Δύσης».

 

Είναι ένα ηλιόλουστο πρωινό της Κυριακής και ο τραγουδοποιός Σπύρος Γραμμένος στέκεται στη σκηνή του θεάτρου «Τζένη Καρέζη» και τραγουδά ίσως το πιο λυπητερό τραγούδι που έγραψε ποτέ.

Η πλατεία είναι γεμάτη με παιδιά και μεγάλους από όλο τον κόσμο, οικογένειες προσφύγων από τη Συρία, το Ιράν, το Αφγανιστάν, Κούρδους από το Ιράκ, εφήβους από την Ακτή του Ελεφαντοστού και τη Γουινέα, ελληνόπουλα με τους γονείς τους από γειτονιές της Αθήνας.

Παιδιά μεταναστών δεύτερης γενιάς που δεν γνώρισαν άλλη χώρα από την Ελλάδα, μέλη μεταναστευτικών οργανώσεων και κοινοτήτων, εργαζόμενοι και εθελοντές στη δομή φιλοξενίας του Ελαιώνα, το Συμβούλιο Ενταξης Μεταναστών του Δήμου Αθηναίων, αλλά και η «Εφ.Συν.» ως χορηγός επικοινωνίας, ήταν όλοι εκεί χθες, ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Μετανάστευσης, για να απολαύσουν τις δύο διαδοχικές παραστάσεις που έδωσαν οι συνεργάτες της «Συντεχνίας του Γέλιου»:

Ο «Βάσος και η Βιβή» και το «Είστε και φαίνεστε», του πρωτοπόρου Γερμανού σκηνοθέτη και θεατρικού συγγραφέα Φόλκερ Λούντβιγκ, σε σκηνοθεσία των Γιώργου Παλούμπη και Βασίλη Κουκαλάνι.

Οι παλιότεροι θυμούνται τον Λούντβιγκ ως τον δημιουργό του θρυλικού «Μορμόλη», μιας από τις πιο εμβληματικές θεατρικές παραστάσεις της μεταπολίτευσης, που άλλαξε τα δεδομένα για το τι θεωρείται παιδικό θέατρο – χωρίς ηθικοπλαστικές κορόνες και καθωσπρεπισμούς.

Οι πρωταγωνιστές

Πριν από κάθε παράσταση ο Σπύρος Γραμμένος και ο Φοίβος Δεληβοριάς έπαιξαν τα τραγούδια τους στο πολυεθνικό κοινό, που ένιωθε ενστικτωδώς τι έβλεπε και τι άκουγε, ακόμα και αν δεν γνώριζε καλά τη γλώσσα.

«Kάποτε όταν έπαιζα το “Τι με κοιτάς”, νόμιζα ότι την έλεγα σε άλλους. Οταν όμως το έπαιξα σε πρόσφυγες στη Χίο, ένα μικρό κοριτσάκι μου είπε “Γιατί με κρατάς εδώ τόσους μήνες; Γιατί δεν με αφήνεις να πάω στον μπαμπά μου στη Γερμανία;”. Τότε κατάλαβα ότι θεωρεί κι εμένα υπόλογο», μας λέει ο Σπύρος Γραμμένος, που τελείωσε τη συναυλία του με το «Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ», προκαλώντας πανζουρλισμό ειδικά στα νήπια του κοινού.

«Ηταν για μας μια πολύ ζεστή μέρα», μας λέει ο σκηνοθέτης Βασίλης Κουκαλάνι. «Ηρθαν στην παράσταση παιδιά που όταν παίξαμε το “Μια γιορτή στου Νουριάν” τον περασμένο Μάρτιο δεν ήξεραν λέξη ελληνικά. Φέτος πολλά παιδιά καταλαβαίνουν και μιλάνε πλέον ελληνικά, έχουν πάρει πιστοποιητικό γλωσσομάθειας, πολλά πάνε σχολείο. Η κοινή γλώσσα προσφύγων από διάφορες χώρες είναι πια τα ελληνικά. Είναι μια γλώσσα ανάγκης, που μέσα από αυτή πραγματώνεται η ένταξη».

 

http://www.efsyn.gr/arthro/syntehnia-gelioy-gia-ta-paidia-oloy-toy-kosmoy