«Τα παιδιά μάς διδάσκουν τη ζωή»
Συντάκτης:
Ο Βασίλης Κουκαλάνι από το 2011 παίζει, γράφει και συν-σκηνοθετεί τις παραστάσεις της ομάδας νεανικού θεάτρου «Συντεχνία του Γέλιου».
Πρώτο έργο της ομάδας ήταν το «Μια Γιορτή στου Νουριάν» του Φόλκερ Λούντβιγκ, που παίχτηκε επί τρία χρόνια στο Θέατρο Πορεία και ολοκλήρωσε την πορεία του τον Σεπτέμβρη του 2014 ανεβαίνοντας στο Grips του Βερολίνου.
Φέτος, ο Ελληνοϊρανός καλλιτέχνης σκηνοθετεί μαζί με τον Γιώργο Παλούμπη δύο έργα σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο στο θέατρο «Τζένη Καρέζη», το «Είστε και φαίνεστε», αλλά και το «Ο Βάσος και η Βιβή», που επιστρέφει 32 χρόνια μετά την παράσταση της Ξένιας Καλογεροπούλου με τους Δημήτρη Τάρλοου και Μάνια Παπαδημητρίου.
Το «Ο Βάσος και η Βιβή» είναι ένα ακόμα έργο του Φόλκερ Λούντβιγκ που βλέπει την καθημερινότητα καθαρά μέσα από τα μάτια του κοινού του, των παιδιών.
Εξετάζονται με τρόπο τρυφερό και κωμικό γνώριμες καταστάσεις από την καθημερινότητα των παιδιών όπως η συμπεριφορά τους στο σπίτι και έξω απ’ αυτό, μεταξύ τους και με τους ενηλίκους.
Ο φοβητσιάρης Βάσος, η στριμμένη Βιβή και ο αλητάμπουρας Λοΐζος θα μας δείξουν έμπρακτα πώς η μιντιακή ψυχαγωγία απομονώνει και συρρικνώνει τη φαντασία σε αντίθεση με την εμπειρία του αυθόρμητου ζωηρού παιχνιδιού μεταξύ ανθρώπων.
Μια κωμωδία για τη φιλία τριών παιδιών, για το πώς βιώνουν την έλλειψη επικοινωνίας, την προσκόλληση στην οθόνη του τάμπλετ ή της τηλεόρασης, τον ανταγωνισμό στο παιχνίδι, τον φόβο εγκατάλειψης ή το άγχος στο σχολείο.
«Το έργο αποδείχτηκε ως ένα από τα πιο διαχρονικά του Λούντβιγκ για παιδιά, διότι δεν εξετάζει τη ζωή τους με βάση κάποια συγκεκριμένη κοινωνική αντίφαση ή προβληματισμό», λέει ο Βασίλης Κουκαλάνι.
«Ολα τα έργα του έχουν δημιουργηθεί βάσει απαιτήσεων του κοινού του, δηλαδή τα παιδιά, βλέποντας τις παραστάσεις του θεάτρου “Γκριπς”, αντιλαμβάνονταν γρήγορα ότι ο συγγραφέας, οι ηθοποιοί και η ιστορία που αφηγούνταν συνηγορούσε μαζί τους. Το θέατρο ερευνούσε τι θέλουν τα παιδιά με ερωτήσεις στο τέλος των παραστάσεων και οι απαντήσεις βέβαια αφορούσαν πάντα δικά τους καθημερινά πράγματα, απορίες και συγκρούσεις.
Το “Βάσος και Βιβή” λοιπόν χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι περιέχει ζητήματα που είναι κοινά για κάθε παιδί σε κάθε γωνιά της Γης: ο φόβος του άγνωστου, η ασυμφωνία μεταξύ αδελφών, το αχόρταγο παιχνίδι και η ελευθερία της στιγμής, η αντιμετώπιση προκλήσεων και η αναζήτηση των περιπετειών της καθημερινότητας που οδηγούν στην ενηλικίωση».
Το «Είστε και φαίνεστε» καταπιάνεται μ’ ένα από τα πιο κυρίαρχα αλλά και ευαίσθητα θέματα των παιδιών, το σχολικό άγχος και τον εκφοβισμό.
Μια ιστορία από τα πίσω θρανία, ένα έργο που ερευνά με ώριμο και υπεύθυνο τρόπο τα αίτια και τις συγκυρίες που γεννάνε τη σχολική κακοποίηση, το λεγόμενο bullying.
«Σ’ έναν κόσμο και ειδικότερα σε μια χώρα όπου βιώνεται ένα συλλογικό αδιέξοδο και ίσως και απελπισία, σε μια πραγματικότητα που μοιάζει τόσο αβέβαιη και ακραία, δεν χρειάζεται να αναρωτηθούμε πολύ από πού προέρχονται η επιθετικότητα, η βία ή η τάση για περιθωριοποίηση. Αυτές οι συμπεριφορές μοιάζει σαν να επικυρώνονται και με τη βούλα, σαν να θεωρούνται σιγά σιγά ένα αποδεκτό μέρος της σύγχρονης ζωής, μια και είναι κυρίαρχες στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στις πολιτικές που επιβάλλονται, στους χώρους εργασίας, στα σχολεία.
Τα αίτια της βίας αναζητούνται μοιραία στις επίκαιρες ακραίες αντιφάσεις της κοινωνίας και της πολιτικής. Στο “Είστε και φαίνεστε” ερευνάμε και αναζητάμε τα αίτια του σχολικού εκφοβισμού ακριβώς σε αυτές τις αντιφάσεις που περιέχουν και επιφέρουν ανταγωνισμό, φόβο, άγχος και αποξένωση. Πιστεύω λοιπόν ότι οφείλουμε να σατιρίσουμε, να κοροϊδέψουμε την κατάσταση μέσα από την οπτική των παιδιών, να δείξουμε από τη σκοπιά τους ποια είναι η κατεύθυνση στην οποία θέλουμε να πάμε τη ζωή μας και τα πράγματα, και φυσικά, το σημαντικότερο, να τα εμψυχώσουμε ότι αυτό μπορεί να γίνει αν το θέλουμε».
Ο Βασίλης Κουκαλάνι -πρόσφατα διακρίθηκε με Ειδική Μνεία στο 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για τη συγκινητική ερμηνεία του στη νέα ταινία του Γιάννη Σακαρίδη «Πλατεία Αμερικής»- πιστεύει ότι το θέατρο δεν έχει μόνο ψυχαγωγική αλλά και εκπαιδευτική επίδραση στα παιδιά:
«Μεγάλη προϋπόθεση για την εμπιστοσύνη των παιδιών είναι να τα αντιμετωπίσεις σαν ίσους και να συνηγορήσεις έμπρακτα μαζί τους, να τους δημιουργήσεις τον χώρο που θα τα φέρει στο επίκεντρο και να διδάξουν εκείνα τη ζωή σ’ εμάς. Μπορώ να πω ότι με τις παραστάσεις μας έχουμε καταφέρει να κερδίσουμε αυτή την εμπιστοσύνη και τη διάθεση χειραφέτησης».
