Συντάκτης:
Του Βλάση Κωστούρου

Λένε ότι από τα πρώτα πράγματα που θίγει μια οικονομική κρίση είναι οι τέχνες και ο πολιτισμός. Αν μιλήσουμε με όρους οικονομικούς, η άποψη αυτή επαληθεύεται και με το παραπάνω. Η κρατική μηχανή έχει, ως γνωστόν, πάψει να τροφοδοτεί με επιχορηγήσεις τα θέατρα και οι παραστάσεις που ανεβαίνουν εξαρτούν τη βιωσιμότητά τους από τα εισιτήρια και μόνο. Από την άλλη, εκεί που τα οικονομικά ψυχορραγούν, η πρωτοπορία και η αλληλεγγύη ανθούν, κρατώντας ζωντανή τη σπίθα για δημιουργία.

Η νεανική θεατρική ομάδα «Συντεχνία του Γέλιου», που στεγάζεται στο Θέατρο Πορεία, είναι ό,τι λέει και το όνομά της. Συν: η αναφαίρετη αξία τού μαζί. Τεχνία: η θεατρική μαστοριά του παιχνιδιού. Ξεκίνησαν το 2011 με την παράσταση «Μια γιορτή στου Νουριάν» και το θέμα του ρατσισμού και της πολιτιστικής συμβίωσης, προτείνοντας ένα νέο, χειραφετημένο θέατρο για παιδιά. Μετά την επιτυχή διαδρομή της πρώτης τους δουλειάς, ανεβάζουν το «Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και ο Κλεομένης», δίνοντας στα παιδιά το μήνυμα της αλληλεγγύης. Στο πλαίσιο αυτής της θεματικής, θέτουν σε λειτουργία κι ένα ελπιδοφόρο, πρότυπο πιλοτικό πρόγραμμα χρηματοδότησης, το «Δικαίωμα στο Θέατρο», απευθυνόμενοι στα παιδιά των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων που δεν έχουν πρόσβαση σε θεατρικές παραστάσεις.

Το καινοτόμο είναι ότι αυτή η χορηγία διαφέρει πρακτικά από ό,τι γινόταν στο παρελθόν. Εκεί δηλαδή που είχαμε συνηθίσει ιδιώτες και «έχοντες» να χρηματοδοτούν το ανέβασμα μιας παράστασης και να προσφέρουν κάποια λίγα δωρεάν εισιτήρια σε απόρους, στο πλαίσιο της κοινωνικής εταιρικής τους ευθύνης, αυτή τη φορά εκείνο που χορηγείται είναι ολόκληρο το εισιτήριο των μικρών θεατών που αδυνατούν να πληρώσουν για να δουν μια παράσταση. Ετσι, μια ελάχιστη χορηγία 2.400 ευρώ για όλη τη θεατρική περίοδο μπορεί να καλύψει τα εισιτήρια 400 άπορων παιδιών, δίνοντας παράλληλα δυνατότητα συμμετοχής σε συνολικά 2.000 έως 4.000 μαθητές ή 7 έως 13 Δημοτικά σχολεία.

Ο Βασίλης Κουκαλάνι είναι ο εμπνευστής του προγράμματος, δημιουργός της ομάδας και υπεύθυνος της παιδικής σκηνής τού «Πορεία». «Ημασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε από τη σεζόν 2012-2013, αλλά τελευταία στιγμή έκανε πίσω ο χορηγός. Νιώσαμε άσχημα μια και είχαμε δεσμευτεί απέναντι στα σχολεία και αποφασίσαμε να τρέξουμε το πρόγραμμα με μισό εισιτήριο, δηλαδή 3 ευρώ. Σας πληροφορώ, από τα 20 σχεδόν σχολεία που είχαμε κλείσει, τα 10 μόνο μπόρεσαν να έρθουν. Τα άλλα μισά δεν μπορούσαν να προσφέρουν ούτε αυτά τα 3 ευρώ», μας λέει, υπενθυμίζοντας ότι υπάρχει εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας που θέτει βέτο στα σχολεία, αν δεν συμπληρώνεται το 70% των μαθητών, να μην μπορούν να πραγματοποιήσουν επίσκεψη σε θεατρική παράσταση.

«Φέτος φιλοδοξούμε να παίξουμε για περίπου 20 σχολεία κι αν μέχρι τον Μάη βρούμε κι άλλους χορηγούς, για άλλα τόσα», λέει ο ίδιος και ξεκαθαρίζει για όσους σπεύσουν να βρουν το παραμικρό μεμπτό σημείο στο πρόγραμμα: «Τα παιδιά για τα οποία χορηγούν οι επιχειρήσεις είναι όντως άπορα κι αυτό το λέω με σιγουριά γιατί έγινε έρευνα πριν ξεκινήσουμε. Απευθυνθήκαμε σε κοινωνιολόγους και ειδικούς, πήραμε στατιστικά στοιχεία και εντάξαμε στο πρόγραμμα εκείνα τα σχολεία που έχουν πέντε, ακόμα και έξι χρόνια να πάνε στο θέατρο».

Η συζήτηση που άνοιξαν μεταξύ τους όσοι καθηγητές και δάσκαλοι παρευρέθησαν στη συνέντευξη Τύπου που δόθηκε πρόσφατα στο Θέατρο Πορεία ήταν ένα καλό «λυσάρι» για τους επίδοξους λύτες του ζητήματος «Σχολείο και Πολιτισμός». Από την ταπεινή τάξη της πλατείας Κουμουνδούρου, εκείνη των μεταναστών του Αγίου Παντελεήμονα, μέχρι και την -υποτίθεται- πιο εύπορη της Πεύκης, οι εκπαιδευτικοί παρέθεσαν την πραγματικότητα ως έχει: έλλειψη πολιτιστικών δράσεων, ανυπαρξία κρατικής ευθύνης, αδυναμία των παιδιών να πληρώσουν το εισιτήριο για μια παράσταση ή ακόμα και άρνηση να «χαλαλίσουν» τα λεφτά της τυρόπιτας από το κυλικείο για να πάνε με το σχολείο στο θέατρο. Το βάρος φαίνεται να πέφτει, πέρα από τους καλλιτέχνες και τα καινοτόμα προγράμματα δράσης και φιλανθρωπίας, στους ίδιους τους δασκάλους. Κι αν κρίνουμε απ’ όσα ακούσαμε να λέγονται (έκδοση πολιτιστικής εφημερίδας με δικά τους έξοδα, διοργάνωση παρακολούθησης παραστάσεων σε εξωσχολικές ώρες κ.ά.), τότε μάλλον κάτι «κινείται».

http://www.efsyn.gr/arthro/oi-horigoi-stelnoyn-ta-paidia-sto-theatro-1