Τέσσερις ηθοποιοί μιλούν για την παράσταση «Μια γιορτή στου Νουριάν»
Συνέντευξη: Μαριλένα Θεοδωράκου
Οι ηθοποιοί Κωστής Ραμπαβίλας, Γιάννης Βαρβαρέσος, Γεωργία Κυριαζή και Φανή Ξενουδάκη μιλούν στο theatermag για την παράσταση «Μια γιορτή στου Νουριάν» που ανεβαίνει από τη Συντεχνία του Γέλιου στο Σύγχρονο Θέατρο. Τη σκηνοθεσία, τη μετάφραση και τη διασευή υπογράφει ο Βασίλης Κουκαλάνι. Η ανατρεπτική κωμωδία για τις προκαταλήψεις, τις σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών και την πολιτισμική συμφιλίωση του Volker Ludwig, απευθύνεται σε ανθρώπους από 5 ετών.
Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το ρόλο που ερμηνεύετε;
Γεωργία Κυριαζή: Η Δώρα, το κορίτσι που υποδύομαι, έχει εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα ζήλευαν ακόμη και οι πιο λογικοί άνθρωποι. Με φοβερή ζωντάνια και χιούμορ βάζει τα πράγματα σε τάξη, της αρέσει να κάνει νέους φίλους και να μαθαίνει απ’ αυτούς. Αποτελεί το εξισορροπιστικό στοιχείο μεταξύ ενηλίκων και παιδιών. Όταν οι ενήλικες πάψουν να ονειρεύονται ως παιδιά , τα παιδιά τους παίρνουν απ’ το χέρι και τους δείχνουν το δρόμο!
Ποια είναι η υπόθεση του έργου;
Γιάννης Βαραβρέσος: Σε ένα οργανωμένο κάμπινγκ, ο Μπάμπης Παπαδάκης και τα δύο του παιδιά, ο Γιάννης και η Δώρα, έρχονται για να κατασκηνώσουν και να περάσουν το σαββατοκύριακο τους εκεί. Καθότι όλα τα χρόνια κατασκηνώνανε πάντα σε μια συγκεκριμένη θέση αυτού του κάμπινγκ, φτάνουν σε αυτή τη θέση και βρίσκουν μια άλλη σκηνή να είναι τοποθετημένη εκεί.
Εξαιρετικά εκνευρισμένος ο κύριος Παπαδάκης, αποφασίζει να τοποθετήσει τη σκηνή του απέναντι από την άλλη σκηνή. Λίγο αργότερα, θα συνειδητοποιήσει πως η σκηνή που έχει τοποθετηθεί στη θέση που τη θεωρούσε δικαιωματικά δική του τόσα χρόνια, είναι η σκηνή δύο Ιρανών, του κύριου Νουριάν και του γιου του, Πιρούζ.
Από εκείνη τη στιγμή, ξεκινάει μια διαρκής διένεξη μεταξύ του Μπάμπη Παπαδάκη και του κύριου Νουριάν. Τα παιδιά, όμως, βρίσκουν τον τρόπο και ξεπερνάνε ό,τι μπορεί να μοιάζει ότι τους χωρίζει, μέσω του παιχνιδιού. Έτσι, παρακολουθούμε την πορεία των δύο οικογενειών και πως, τόσο ενήλικοι όσο και ανήλικοι, ξεπερνάνε τα στερεότυπα που μοιάζει να τους χωρίζουν και βρίσκουν την ευκαιρία να περάσουν ένα όμορφο σαββατοκύριακο «μαζί», κι όχι «ενάντια».
Θα θέλατε να μας πείτε για τον «Νουριάν» στη Θεσσαλονίκη;
Γιάννης Βαραβρέσος: Ξεκινήσαμε τις πρόβες το Νοέμβριο του 2019 και από τη πρώτη στιγμή αγάπησα όλους τους συντελεστές. Ήταν λες και γνωριζόμασταν όλοι πολλά χρόνια και ξέραμε ακριβώς πώς να δουλέψουμε μαζί.
Κάθε αυτοσχεδιασμός, κάθε στήσιμο οποιασδήποτε σκηνής, γινόταν με απόλυτο σεβασμό προς τον συνάδελφο, αλλά και άκρατη παιδικότητα, χωρίς ίχνος σοβαροφάνειας. Όλοι «βουτήξαμε» στον κόσμο του έργου κατευθείαν κι από τόσο συνεχίζουμε μαζί. Θυμάμαι εκείνες τις πρόβες και μου ‘ρχεται πάντα να χαμογελάσω, γιατί θυμάμαι τα γέλια και τις πλάκες μας. Ναι, ήταν μια ωραία περίοδος, που δυστυχώς έσβησε με την έλευση του πρώτου lockdown.
Γιατί το έργο παραμένει επίκαιρο;
Φανή Ξενουδάκη: Αν ανοίξουμε τώρα ένα site με ειδήσεις, εάν πάμε τώρα σε ένα προαύλιο σχολείου, εάν πάμε μια βόλτα σε μια γειτονιά νομίζω ότι θα υπάρχουν περιστατικά που θα μας αποδείξουν το πόσο επίκαιρο είναι το έργο.
Οι θεατές από μόνοι τους μας λένε πόσο πολύ χρειάζεται αυτή η παράσταση για τα παιδιά τους αλλά και για τους ίδιους, που σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε ότι τα θέματα του ρατσισμού, της αποδοχής, της κατανόησης είναι ακόμα στο τραπέζι. Θα χρησιμοποιήσω έναν στίχο που λέμε στο τραγούδι του τέλους της παράστασης, «Η γη αυτή είναι για όλους δεν έχει κάποιους εκλεκτούς ούτε και πρώτους ρόλους», αυτός ο στίχος για μένα θα πρέπει να λειτουργεί ως αφετηρία, θα ήθελα να είναι το πρώτο πράγμα που θα είχα μάθει όταν ήμουν παιδί. Όσο λοιπόν αυτός ο στίχος δεν υπάρχει ως μια αντίληψη αποδεκτή από όλους, τόσο επίκαιρα θα παραμείνουν αυτά τα έργα.
Γιάννης Βαραβρέσος: Το έργο θίγει το ζήτημα των στερεοτύπων που οδηγούν σε ρατσιστικές, και όχι μόνο, αντιλήψεις, ιδιαίτερα ανάμεσα σε αυτούς που αποκαλούνται «πολίτες μιας χώρας» και τους «μετανάστες ή πρόσφυγες». Δυστυχώς, οι δικτατορίες σε διάφορες χώρες, καθώς επίσης και οι πόλεμοι μεταξύ των διάφορων χωρών, συνεχίζουν να υπάρχουν και αυτοί που πάντα θα θεωρούνται ως «παράπλευρες απώλειες», είναι οι άνθρωποι αυτών των χωρών.
Έτσι, πρόσφυγες και μετανάστες υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Ιδιαίτερα στην εποχή μας, με το προσφυγικό ζήτημα να συνεχίζει να είναι επίκαιρο στη χώρα μας, οι ρατσιστικές αντιλήψεις ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες συνεχίζουν να ευδοκιμούν. Είναι τέτοια έργα, όπως το «Μια γιορτή στου Νουριάν», που καταδεικνύουν αυτά τα προβλήματα της κοινωνίας μας και αποδεικνύουν πως δεν υπάρχει τίποτα που να μας χωρίζει, παρά μόνο ο ασυλλόγιστος εγωισμός μας.
Πώς είναι να παίζεις σε παράσταση της Συντεχνίας του Γέλιου;
Κωστής Ραμπαβίλας: Η Συντεχνία του Γέλιου είναι ίσως η πιο δημοφιλής και, κατά τη γνώμη μου, από τις πιο προσοδοφόρες θεατρικές ομάδες, τόσο για τον παιδικό όσο και για τον ενήλικο νου.
Αυτό που την ξεχωρίζει έναντι άλλων θεατρικών ομάδων είναι η επιλογή και το ανέβασμα έργων μακριά από την αυτοαναφορικότητα του θεάτρου της εποχής μας και με κίνητρο και ταυτόχρονα γνώμονα την ριζοσπαστικοποίηση, την απαλοιφή των στερεοτύπων της σύγχρονης δομής της κοινωνίας, που μας απομακρύνουν από την πραγματική, ανιδιοτελή αλληλεγγύη και σύμπραξη.
Το να είμαι μέλος μια τέτοιας ομάδας είναι μόνο ευτυχές γεγονός για εμένα ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο, πόσω μάλλον όταν οι συμπαραστάτες μου είναι επίσης εξαιρετικοί συνάδελφοι και άνθρωποι, όπως συμβαίνει.
Ποιες είναι οι εντυπώσεις και οι αντιδράσεις παιδιών και μεγάλων σχετικά με την παράσταση;
Φανή Ξενουδάκη: Δεν θα ξεχάσω ποτέ στο τέλος της πρώτης μας παράστασης σε μια συζήτηση με τα παιδιά, ένα κοριτσάκι μας είπε «εμείς τα ξέρουμε όλα αυτά, στους μεγάλους να τα πείτε». Από τότε οι αντιδράσεις και τα σχόλια που παίρνουμε από το κοινό επιβεβαιώνουν το πρώτο σχόλιο που ακούσαμε γι’ αυτήν την παράσταση.
Μικροί και μεγάλοι μας ευχαριστούν γι’ αυτό που είδαν και μας τονίζουν πόσο σημαντική παράσταση είναι για όλες τις ηλικίες. Τα παιδιά συμμετέχουν κατά τη διάρκεια της παράστασης με τις αντιδράσεις τους και το καταπληκτικό για μένα είναι ότι γίνονται ένα με την παράσταση, είναι σαν να είμαστε όλοι μαζί στο camping.
Είναι υπέροχο να ακούς γονείς και παιδιά να γελάνε, να αντιδρούν στην αδικία, να κοιτούν με ανυπομονησία για την συνέχεια. Και όταν τελειώνει η παράσταση και τους συναντάμε είναι πολύ ανακουφιστικό που όλοι μας περιμένουν με χαμόγελο και μας λένε το πόσο καλά πέρασαν, γιατί αυτή την ιστορία την συναντάμε παντού, σε σχολεία, σε γειτονιές. Απλά εμείς την φωτίζουμε λίγο παραπάνω για να μπορέσουν να τη δουν καλύτερα.
Κωστής Ραμπαβίλας: Η παράσταση Μια Γιορτή στου Νουριάν είναι «μια παράσταση για ενηλίκους, που όμως την καταλαβαίνουν καλύτερα τα παιδιά», όπως είπε κάποτε κάποιος. Η μεγάλη μας χαρά για το αντίκτυπο της παράστασής μας δεν περιορίζεται μόνο στη χαρά στα μάτια παιδιών και μεγάλων μετά το τέλος, αλλά κυρίως στις νέες εντυπώσεις και απορίες που κουβαλούν και μεταφέρουν τα παιδιά στα κοινωνικά σύνολα στα οποία είναι μέλη: στο σπίτι, στο σχολείο, στη γειτονιά, στο φιλικό ή συγγενικό σπίτι κ.ο.κ. Τα παιδιά επομένως δεν αποτελούν μόνο το αόριστο μέλλον αυτού ή και κάθε τόπου, αλλά είναι το παρόν, γίνονται συνδιαμορφωτές της κοινωνίας και πρώιμοι πολίτες.
Ποια σκηνή (ή διάλογο) της παράστασης ξεχωρίζετε;
Φανή Ξενουδάκη: Η αγαπημένη μου σκηνή είναι από την ώρα που καθόμαστε για την γιορτή μέχρι το τραγούδι του τέλους. Νομίζω είναι η αγαπημένη μου γιατί είμαστε όλοι μαζί, και δεν εννοώ μόνο ότι είμαστε όλοι οι ηθοποιοί μαζί αλλά και οι χαρακτήρες επιτέλους είναι όλοι μαζί και περνάνε καλά ο ένας με τον άλλον.
Τρώνε, γελάνε, συζητούν χωρίς να υπάρχει καμία δεύτερη σκέψη. Ουσιαστικά βλέπουμε την αλλαγή και από τις δυο μεριές, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι κανένας δεν είναι κακός απλά ο καθένας κουβαλάει τις αντιλήψεις και τα στερεότυπα με τα οποία έχει μεγαλώσει και ότι τελικά είμαστε πραγματικά όλοι ίσοι.
Την ξεχωρίζω αυτή την σκηνή, γιατί θα ήθελα να συμβαίνει και στην πραγματικότητα, σε κάποια γειτονιά ή σε κάποιο camping. Οι άνθρωποι να είναι ενωμένοι και να γιορτάζουν.
Κωστής Ραμπαβίλας: Από την παράστασή μας μία από τις σκηνές που ξεχωρίζω είναι η σκηνή στην οποία ο κουβάς με τα υλικά για το πλύσιμο του αυτοκινήτου της οικογένειας Παπαδάκη αλλάζει χέρια έως ότου φτάσει και πάλι στα χέρια του κ. Παπαδάκη, καθώς και φυσικά οι σκηνές που προηγούνται αυτής.
Η διαδρομή αυτή του κουβά και κυρίως της αμοιβής για το πλύσιμο του αυτοκινήτου μας παρουσιάζει με πολύ απλό και ταυτόχρονα γλαφυρό τρόπο την λειτουργία του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος, αλλά και την επίδειξη του ρατσιστικού τρόπου συμπεριφοράς από κάθε λαό απέναντι σε κάποιον άλλον στον κόσμο (ως μεσάζοντες-εκμεταλλευτές δεν λειτουργούν μόνο τα ελληνόπουλα απέναντι στο παιδί από το Ιράν, αλλά και το παιδί από το Ιράν απέναντι στο παιδί από το Πακιστάν).
Και φυσικά οι πρώτοι που αναγνωρίζουν κι επαναπροσδιορίζουν αυτήν την παράλογη διαδρομή είναι τα ίδια τα παιδιά, στα οποία η έννοια της ιδιοτέλειας δεν βρίσκεται ακόμη τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα τους και πάντα κινούνται προς έναν κοινό σκοπό: τη χαρά και την εκπαίδευση μέσα από το παιχνίδι.
Γεωργία Κυριαζή: Στην τελευταία πράξη, όλα τα πιτσιρίκια μαζί κάνουν ρεφενέ και τρώνε όσο πιο πολλά παγωτά μπορούν μέχρι να πονέσει η «Κώλια» τους. Με συγκινεί. Μου θυμίζει τις αλάνες που έπαιζα μικρή!
Πληροφορίες παράστασης «Μια γιορτή στου Νουριάν»
Κείμενο: Volker Ludwig
Μετάφραση / Διασκευή: Βασίλης Κουκαλάνι
Σκηνοθεσία: Βασίλης Κουκαλάνι
Σκηνικά-Κοστούμια: Αλεξάνδρα Σιάφκου, Αριστοτέλης Καρανάνος
Μουσική: Κώστας Νικολόπουλος
Τραγούδι Παράστασης: Active Member
Επιμέλεια Κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα
Σχεδιασμός Φωτισμού: Γιώργος Αγιαννίτης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελίνα Μαντίδη
Φωτογραφίες: Τάσος Θώμογλου
Σχεδιασμός οπτικού υλικού: Nik A Visual Communication Firm (Νικόλας Αθανασιάδης)
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Υπεύθυνη Παραγωγής: Κωνσταντίνα Αγγελέτου
Διανομή: Γιάννης Βαρβαρέσος, Φώτης Λαζάρου, Βασίλης Κουκαλάνι, Γεωργία Δελαρόχα Κυριαζή, Κωστής Ραμπαβίλας, Φανή Ξενουδάκη, Αλέξανδρος Τούντας
Πού: Σύγχρονο Θέατρο, Ευμολπιδών 45, Γκάζι (Μετρό Κεραμεικός), τηλ. 210 3464380
Πότε: από Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2021 και κάθε Κυριακή στις 11.30 και στις 15.00
Εισιτήρια: 10 ευρώ (γενική είσοδος)
Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά
Προπώληση εισιτηρίων: VIVA.GR https://www.viva.gr/tickets/theater/festivalmiagiorti2122/
Το θέατρο θα λειτουργήσει ως χώρος covid free με πληρότητα 85% και πρόσβαση στις παραστάσεις θα έχουν κάτοχοι με πιστοποιητικό εμβολιασμού και πιστοποιητικό νόσησης. Για την ασφαλή διεξαγωγή των παραστάσεων θα τηρηθούν σχολαστικά όλα τα απαραίτητα υγειονομικά πρωτόκολλα που θα διασφαλίζουν τόσο τους θεατές όσο και τους εργαζόμενους του θεάτρου. Οι ανήλικοι θεατές ηλικίας από τεσσάρων (4) έως και έντεκα (11) ετών, προσκομίζουν, εναλλακτικά, δήλωση αυτοδιαγνωστικού ελέγχου self-test τελευταίου 24ώρου, στην οποία προβαίνει είτε οποιοσδήποτε γονέας, ή κηδεμόνας. Δεν απαιτείται φυσική παρουσία του γονέα ή κηδεμόνα.
Τα μέτρα προστασίας θα ανακοινωθούν αναλυτικά μέσα από την ιστοσελίδα μας www.sychronotheatro.gr. Πληροφορίες: στο ταμείο του θεάτρου, τηλ. 210 3464380
Η Συντεχνία του Γέλιου περιλαμβάνει επίσης στο ρεπερτόριο της τα έργα «Πιο δυνατός κι από τον Σούπερμαν» και «Μορμόλης» για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων το Νοέμβριο και Δεκέμβριο 2021.
Η παράσταση «Πιο δυνατός κι από τον Σούπερμαν» είναι μια ξέφρενη και τρυφερή κωμωδία του Roy Kift που έχει στο επίκεντρο τον μικρό ανάπηρο Άρη και τις περιπέτειες του, και επιστρέφει στο ρεπερτόριο της Συντεχνίας του Γέλιου για 3η χρονιά! σκηνοθεσία Βασίλη Κουκαλάνι και Αντώνη Ρέλλα με τους: Γιώργο Κατσή, Βασίλη Κουκαλάνι, Μαρία Μοσχούρη, Τάνια Παλαιολόγου, Μιχάλη Τιτόπουλο, Θάνο Αλεξίου, και Φώτη Λαζάρου. Τη μουσική υπογράφουν οι: Φοίβος Δεληβοριάς, οι Χατζηφραγκέτα και ο ηθοποιός Τζούλιο Κατσής.
«Ο Μορμόλης» του Rainer Hachfeld δε χρειάζεται συστάσεις, είναι ο φανταστικός φίλος των παιδιών, που ξεφωνίζει ελεύθερα αυτά που δεν τολμούν να πουν οι μικροί στους μεγάλους. Η σκηνοθεσία είναι των Γιώργου Παλούμπης και Βασίλη Κουκαλάνι και ακούγονται τα θρυλικά τραγούδια του Γιάννη Σπανού. Διανομή: Βασιλική Διαλυνά, Βάσια Λακουμέντα, Φώτης Λαζάρου, Θέμος Σκανδάμης, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Αντώνης Χρήστου.
