Συντάκτης: 

Αγνή Κατσιούλα

Πραγματικά πρωτόγνωρο… Αιφνιδιασμός! Εκεί που νομίζεις πως η καθημερινότητα και τα προβλήματα μας έχουν στραγγίξει από αλτρουισμό και συμπαράσταση στους συνανθρώπους μας, γίνεται κάτι και ξαφνιαζόμαστε ευχάριστα. Παίρνουμε μαθήματα ανθρωπιάς! Αλήθεια, πόση χαρά και αλληλεγγύη μπορούν να χωρέσουν μέσα σε λαμπερά, παιδικά μάτια; Πόση προσφορά μπορεί να κρατούν μικρά παιδικά χεράκια; Πόσο μεγαλείο μπορεί να υπάρχει σε ζεστές, παιδικές καρδιές; Τόσο κι άλλο τόσο που δεν το χωράει το ενήλικο μυαλό μας.

Κυριακή πρωί, κατηφορίζουμε για το Σύγχρονο Θέατρο, κοντά στο Γκάζι. Η εφημερίδα μας αποφάσισε μέσα στο πλαίσιο γιορτής για τα τρία χρόνια της να συμμετάσχει σε ενέργειες στήριξης προσφύγων και μεταναστών. Σε συνεργασία με την ομάδα νεανικού θεάτρου Συντεχνία του Γέλιου δόθηκε μια «παράσταση-συμπαράσταση» στα παιδιά των προσφύγων, για την ενίσχυση του προσωπικού και των υποδομών που σχετίζονται με τη στέγαση-σίτιση και περίθαλψη των παιδιών στα κέντρα φιλοξενίας τους στην Αθήνα.

«Είστε και Φαίνεστε», η καινούργια κωμωδία με μια ιστορία που είναι πάλι βασισμένη σ’ ένα παραδοσιακό έργο του Φόλκερ Λούντβιγκ που διασκευάστηκε από τον Βασίλη Κουκαλάνι ο οποίος συνυπογράφει και τη σκηνοθεσία με τον Γιώργο Παλούμπη, και εξαιρετικά τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά, με θέμα το bullying και το σχολικό άγχος.

Το πεζοδρόμιο της Ευμολπιδών γεμάτο, το μεγάλο φουαγιέ ασφυκτικό και φωνές παιδικές σε εγρήγορση και αδημονία. Μπαμπάδες, μαμάδες, κόσμος σε υπερθετικό βαθμό. Η παράσταση αλληλεγγύης sold out και πραγματικά υπάρχει κόσμος που απογοητεύεται που δεν εξασφάλισε εισιτήριο, όχι μόνο για να δει την παράσταση, αλλά να πληρώσει έστω ένα μικρό αντίτιμο που «θα πάει» στα προσφυγόπουλα, όπως λένε χαρακτηριστικά.

Αρκετοί έρχονται στο μπάνερ της εφημερίδας μας που έχει στηθεί στον χώρο και επικροτούν την πρωτοβουλία μας. «Η Ε-ΦΗ-ΜΕ-ΡΙ-ΔΑ ΤΩΝ ΣΥ-ΝΤΑ-ΚΤΩΝ…», συλλαβιστά οι μπόμπιρες, μαζεύονται γύρω μας και δίνουν νόημα στην παρουσία μας. «Α, εσάς διαβάζει ο μπαμπάς μου!», λέει ο μικρός Παναγιώτης ενώ βάζει με εμπιστοσύνη το μικρό χέρι του μέσα στο δικό μου. Γίνεται ο μεγαλύτερος διαφημιστής μας καλώντας τούς γύρω να μας διαβάζουν γιατί εμείς δεν έχουμε αφεντικά, είμαστε μόνοι μας, όπως του λέει ο μπαμπάς του.

Η Ιόλη, η κόρη του Φοίβου Δεληβοριά, τρέχει τιτιβίζοντας, η δική μας Κοραλλία χαμογελάει ήρεμη κι ευτυχισμένη και η Σοφία μας έχει στεναχωρηθεί λίγο γιατί η μοναδική θέση που εξασφάλισε λόγω κόσμου θα είναι μακριά από τη μαμά της και τον αδερφό της, αλλά δεν πειράζει, απέκτησε φίλους εκεί και θα δουν την παράσταση μαζί.

Πάντως όλα τα παιδιά γνωρίζουν τον σκοπό της παράστασης και είναι πρόθυμα να κάνουν ό,τι μπορούν, ό,τι περνά από τον μικρό αθώο κόσμο τους γι’ αυτούς τους συνομήλικους φίλους που έχουν αποκτήσει.

Προβληματισμένα όλα τους με τον σκληρό κόσμο μας που δεν καταλαβαίνουν. Σαν τον μικρό Μανόλη που μας εκμυστηρεύτηκε πως κάθε βράδυ η τελευταία σκέψη της μέρας είναι γι’ αυτά τα παιδιά στη Λέσβο, στην Κάλυμνο, στη Σάμο, στο Αγαθονήσι, στα παράλια της Τουρκίας, στον φράχτη του Εβρου, στη Συρία, στο Αφγανιστάν, στη Σλοβενία, στην Αυστρία, στους δρόμους και στις θάλασσες. Τρέχουν στους χάρτες τα παιδιά και βάζουν σημάδια, παίρνουν μαθήματα γεωγραφίας από τα δυστυχήματα και τους θανάτους.

Τρίτο κουδούνι και μπαίνουμε στην κατάμεστη αίθουσα που ακόμα και στον διάδρομο έχει όρθιους. Θερμό χειροκρότημα στην αρχή στον λόγο του Βασίλη Κουκαλάνι για τον σκοπό της παράστασης και όλα ξεκινούν. Το έργο εξαιρετικό με ερμηνείες διαλεγμένες, ντυμένο με μοναδικά τραγούδια.

Ο φοβισμένος γυαλάκιας, μάγκες συμμαθητές, ο προβληματισμένος δάσκαλος, το άδικο εκπαιδευτικό σύστημα, τα αξεπέραστα προβλήματα στα σχολεία, ο εγκλωβισμένος γονιός και το δικαστήριο που στήνεται από τα παιδιά στην τάξη για όλες τις αδικίες. Προβληματισμός, χιούμορ και στο τέλος επέρχεται η κάθαρση ραπάροντας. Ολοι όρθιοι, μικροί-μεγάλοι επευφημούν για πολλή ώρα και η πλατεία γεμίζει απ’ όλα τα παιδιά που καταλαμβάνουν τον χώρο ενθουσιασμένα, μόλις οι ηθοποιοί αποσύρονται από κει.

Ενθουσιασμός και ερωτήσεις στους πρωταγωνιστές. Πότε θα αρχίσει το «Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και ο Κλεομένης» και γιατί αργεί η «Γιορτή στου Νουριάν». Αχ αυτός ο μετανάστης Νουριάν, όλοι, μικροί-μεγάλοι, αυτόν περιμένουμε.

Να το ξανακάνουμε λοιπόν, το υποσχεθήκαμε μυστικά, όλοι μαζί, για όλα τα παιδιά και την άλλη φορά να μπορέσουν να έρθουν και τα προσφυγόπουλα μαζί μας, να γίνουμε μια αγκαλιά, μια παρέα, μια ζεστασιά. Ολοι μαζί να παίξουμε, να τραγουδήσουμε, να μιλήσουμε χωρίς λέξεις, δεν χρειάζονται, γιατί έτσι κι αλλιώς τα παιδιά τα ξέρουν όλα…

http://www.efsyn.gr/arthro/mathimata-allileggyis-apo-ta-paidia